غذاخوری و دیزی سرای دایی نصرت در همدان ، به مدیریت آقای صمدی در همدان آماده ارائه خدمات به شما عزیزان می باشد برای آشنایی بیشتر با این مجموعه همراه ما باشید ایران مشاغل سامانه برتر ثبت مشاغل کشور در هنگام تماس و یا مراجعه حضوری بگویید شما را در ایران مشاغل دیده ایم.
رستوران در همدان
منو غذاخوری و دیزی سرای دایی نصرت در همدان
سرو دیزی و انواع غذاهای ایرانی : چلو کباب ، چلو خورشت قیمه ، چلو خورشت قرمه ، چلو فسنجان ، چلو جوجه ، چلوکوبیده ، ماکارونی ، استامبولی ، لوبیا پلو ، کشک بادمجان ، و دیزی در این مجموعه انجام می شود. ساعت کاری : 12 الی 15.30 16 الی 23
غذاخوری و دیزی سرای دایی نصرت در همدان
تفاوت آبگوشت و دیزی چیست؟
تفاوت آبگوشت و دیزی در این است که دیزی چه برای یک نفر پخته شود و چه برای هزار نفر، محتوای آن به صورت جدا، درون خودش می‌پزد و گوشت و نخود و آب، برای هر دیزی با پیمانه برابر ریخته می‌شود و تبعیضی در کار نیست. دیزی مانند آبگوشت نیست که کل آن را در یک دیگ بپزند و پس از پخت، آن را بکشند؛ بلکه اول سهم خام هر دیزی مشخص و پس از تقسیم در ظرف‌های سفالی کوچک، پخت آن آغاز می‌شود.دیزی سنگی یا آبگوشت در غذاخوری و دیزی سرای دایی نصرت در همدان
آبگوشت، شوربا یا دیزی سنگی از غذاهای محبوب ما ایرانی هاست. غذایی که همه اعضای خانواده را دور هم جمع می کند. در بعضی مناطق به آن پیتی هم می گویند. دیزی سنگی از آن غذاهایی است که باید ظهر جمعه و در تعطیلات خورد. بعد از خوردنش هم در کناری نشست و چایی قند پهلویی نوش جان کرد. دیزی را در ظرف های مختلفی می پزند و سرو می کند. با این وجود، آن دیزی که در دیگ سنگی پخته می شود طعمی دیگر دارد. دیزی سنگی حتی در میان گردشگران خارجی که به ایران می آیند، تبدیل به یکی از جذاب ترین غذاهای سنتی ایران شده که آداب خاص خوردن دیزی سنگی و آبگوشت را یاد می گیرند.تاریخچه آبگوشت و دیزی
هر چند که آبگوشت را از غذاهای اصیل ایرانی می دانیم اما در حقیقت این نوع غذا به شیوه امروزی، سابقه ای طولانی در ایران ندارد. غذای آبگوشت ابتدا غذایی اعیانی بود که توسط خانواده های ثروتمند و شاهان خورده می شد و مردم عامه علاقه به این غذا نشان نمی دانند. همچنین غذایی بود که توسط عشایر کوچ نشین پس از اینکه در مکانی ساکن می شدند و گوسفندی را قربانی می کردند، طبخ می شد. گفته می شود که در یک دوره در ایران قحطی آمد و مردمان ایران که اکثرا دامدار بودند، برای سیر کردن مردم، دیگ های بزرگ را بار گذاشته و تنها با اضافه کردن حبوباتی همانند نخود و لوبیا و آب بیشتر به غذای دیزی سنگی می توانستند جمعیت زیادی را سیر کنند.
